Parafia istniała już na pocz. XIV w. Są przypuszczenia, że została przeniesiona ze Struży. Dość wcześnie funkcjonował w Kraśniku inny ośrodek duszpasterski – przy drewnianym kościele na wzgórzu zamkowym; świątynia ta należała do Sióstr Franciszkanek.
W II poł. XV w. Jan z Tęczyna sprowadził tu Kanoników regularnych laterańskich reguły św. Augustyna z klasztoru Bożego Ciała w Krakowie, którzy do 1864 r. byli gospodarzami i włodarzami kościoła i klasztoru w Kraśniku, kształtującą pobożność tutejszego ludu. Najważniejszym zadaniem kanoników regularnych było sprawowanie służby Bożej, ale w kraśnickim kościele wraz z nimi pojawiły się formy życia liturgicznego nacechowane specyfiką zakonną i ożywione wspaniałym śpiewem. Świadectwem tego czasu jest „Mszał kraśnicki”, obecnie znajdujący się w bibliotece MSD w Lublinie. Charakterystycznym elementem życia religijnego tego miejsca była działalność założonego w 1609 r. bractwa różańcowego, a dobroczyńcami zakonu były rody Rabsztyńskich, Tęczyńskich, Zamojskich, Olbięckich, Wybranowskich, Rzepeckich, Drwalowskich oraz rodziny mieszczańskie.
Po powstaniu 1863 r. w wyniku represji carskich nastąpiła kasata zakonu kanoników regularnych w Krasniku.
Od tego momentu aż do dnia dzisiejszego parafia prowadzona jest przez duchowieństwo diecezjalne.
